De mens at van oudsher wat de natuur hem verschafte aan gevogelte, vis, vlees, vruchten, wortels en gewassen en verhuisde steeds naar de plaatsen waar het gemakkelijk te verkrijgen was.

10.000 jaar geleden begon men in het Nabije Oosten het eerste graan te verbouwen en dieren te temmen voor melk, vlees en hulp bij het werk. Daardoor bond de mens zich vaster aan één plek.

2000 jaar later migreerden de eerste landbouwnederzettingen naar het aangrenzende Europa. Dit fenomeen verspreide snel (1,5 km/jaar)  naar het Westen, over de vruchtbare delen, om ca. 4000 VC de Britse eilanden te bereiken. Via het dal van de Vardar naar de  Balkan en het Doneaugebied.

Resten van bewoning van enkele milleniums voor onze jaarrekening zijn gevonden in Haspengouw, de Kempen, de Leemstreek en de Maasvallei. Het waren Keltische dorpen met voornamelijk een landbouweconomie en handwerknijverheid.

Men kende reeds de techniek van het broodbakken met meel van tarwe en rogge, fijngewreven met een steen.

De eerste dorpen bestonden uit vierkante, lemen woningen met een zelfde indeling van kook-, stook- en slaapplaatsen, later werden ook houten huizen gebouwd.  De dorpelingen van de Balkan en Griekenland gebruikten omstreeks 5.500 VC reeds aarden potten. Ze hadden schapen, verbouwden tarwe en groenten (o.a. linzen) en bleven soms honderden jaren in dezelfde buurt (water en vruchtbare grond). Alhoewel ze een stenen bijl gebruikten ontgonnen ze slechts gebied in de nabijheid van rivieren. Via die rivieren migreerde ze naar meer Westelijke en Noordelijke gebieden. 

Welvarende dorpsbewoners dreven handel en maakten werktuigen en decoratieve voorwerpen en ontgonnen de daarvoor nodige grondstoffen (ontstaan van metaalbewerkers).

Parallel aan de agrarische beschaving waren er nog steeds volkeren die leefden van voedselverzameling, jacht en visvangst. Deze leefden vooral in de wouden aan de rand van de vlakten.

De volkeren van Europa benoorden de Alpen groeiden ook snel aan en de randgebieden van de vruchtbare vlakten en zwaardere grond moesten worden ontgonnen. De techniek van de ijzerbewerking verspreidde zich snel. 

Rond 1000 VC  zwermden zij verder uit en groeiden uit tot 4 grote historische volkeren: in het Westen de Kelten, het noorden de Slaven, het Zuiden de Italisch sprekende volkeren en in het Zuidoosten de Illiërs.

De Kelten breidden hun territorium uit naar het Westen ten koste van andere volkeren onder andere de Germanen en bezetten quasi volledig het huidige Frankrijk, België en een stuk van Nederland tot aan de Rijn. Rond 450 VC trokken zij naar Engeland en ook naar het Zuiden (in 390 VC vielen ze Rome aan). Maar de Kelten waren het eerste volk uit de gematigde streken dat door de Romeinen onderworpen werd. Gallië was eind 2^de eeuw VC een Romeinse provincie.

De Keltische jaarcyclus was gebaseerd op de zonnebeweging en de relatie van de krachtbron met het alledaagse, natuurgebonden, agrarische werk- en leefritme.

De jaarlijkse hoogfeesten die aldus ontstonden waren de volgende:

De strategische zonnestanden werden in oost-west positie gezien. Die punten werden dus links en rechts als een diagonaal kruis ingevuld. Vanuit die vier kardinale zonnestanden bepaalden de Kelten hun vier hoogfeesten door middel van het getal 40. Samain situeert zich 40 dagen na de herfstequinox, Imbolc 40 dagen na de winterzonnewende etc. Dit getal 40 is geen lukraak getal. Van oudsher kleefde er universeel een zuiveringsaspect aan, een betekenis van "voltooide voorbereiding". Niet alleen in onze prehistorie gold die opvatting. Egyptenaren en Mesopotamiërs hanteerden ze in dezelfde betekenis. Misschien moet in het natuurlijke gebeuren een logica hiervoor worden gezien.

De situering van de Keltische hoogfeesten berustte dus op betekenisvolle gronden. Niet de vier kardinale zonnestanden, maar wel de daarvan afgeleide hoogfeesten vormden de markeringspunten van de vier jaarkwartieren. Elk hoogfeest duurde een periode van tien à elf dagen, waarna een tijd van weer 40 dagen leidde naar de volgende cruciale zonnestand. De Keltische jaarindeling werd eeuwenlang gesymboliseerd door het Keltische kruis en het achtspakige wiel. Dit wiel is een zeer oud symbool dat bij de Romeinen onder meer werd toegekend aan de hemelgod Jupiter. De mogelijke oorsprong ervan moet worden gezocht in het Verre Oosten, waar we het terugvinden in India en China.

Rotstekening - oorsprong onbekend

Dat ook hier, zoals in de etmaalcurve, een werkelijk aards bioritme werd gevolgd is duidelijk. Immers, met 1 november is al het agrarische werk afgehandeld. Plant, dier en mens belanden in een periode van rust. De vrouwen werken en spinnen binnenshuis. Vanaf 1 februari beginnen het natuurlijke leven en de agrarische activiteit stilaan opnieuw. Vanaf 1 mei ontplooit het natuurlijke gebeuren en de menselijke (agrarische) activiteit zich helemaal en klimt op naar het rijpingshoogtepunt 1 augustus. Hierna gaat elk natuurlijk groeiproces en elk boerenkarwei naar de voltooiing. De oogst wordt binnengehaald, het fruit wordt geplukt en het rustpunt van 1 november is opnieuw bereikt.

Archeologische vondsten op sites waar onze voorouders woonden en de analyses van o.a. de maaginhoud van veenlijken tonen aan dat deze prehistorische voorouders reeds behoorlijk wat ingrediënten konden aanspreken voor hun dagelijkse voeding. Ze geven tevens ook een inzicht in hun kooktechnieken.

De grootste hobby van de Kelten was vechten maar als de strijd gedaan was ging men dagenlang feesten. Helden werden beloond met de beste stukken vlees, een bout gebraden everzwijn of een biggetje (het heldendeel).

De Keltische adel dronk wijn uit Italië of Frankrijk (Marseille). De rest moest het doen met tarwebier met honing bereid (mede). Buiten de jacht en visvangst fokten ze schapen, runderen en varkens en bewerkten het land. Gezouten varkenvlees was reeds een exportartikel.

Voornaamste ingrediënten:

Bereidingen:

Kooktechnieken: